نقد و بررسی اختصاصی فیلم Interstellar

سه شنبه ظهر، خلوت ترین زمان کاری سینما و بزرگترین سالن همچنان پر از تماشاگری که از هفته ی پیش بلیت روز اکران جدیدترین فیلم کریستوفر نولان را رزرو کرده بودند. نکته ای که حتی قبل از دیدن فیلم مرا تحت تاثیر قرار داد. وقتی کارگردانی باشید که فیلمتان در سیانس چهار ظهر سه شنبه درست وسط ساعت کاری چهارصد بیننده را فقط برای اولین سیانس به سینما بکشاند، یعنی اینکه علاوه بر روند درست تبلیغاتی فیلم، از نام قدرتمندی نیز برخوردار هستید. این فیلم بهانه ی خوبی بود تا نشان دهد فروش فیلم های نولان صرفا به خاطر محبوبیت یک آیکون مدرن مثل بتمن نیست، بلکه به سبک درگیرکننده و منحصربه فرد فیلمهایش است.

Interstellar قطعا یکی از پیچیده ترین فیلم های کارنامه ی نولان بود. مخلوطی از شاهکارهای قبلی این کارگردان بزرگ به انضمام به تصویر کشیدن علم و نه صرفا قوه ی تخیل، این فیلم رو تبدیل به یکی از جدی ترین فیلم های علمی (و تا حد کمی تخیلی!) در طول تاریخ سینما کرده است.

کلیت داستان به این شکل است : فیلم در آینده ی نه چندان دوری رخ میدهد که طوفان های شدید خاک باعث قحطی غذا شده و در نتیجه اکثریت مردم زمین به شغل کشاورزی روی آورده اند. در این بین، کوپر (متیو مک کانهی) که خلبان شاتل های فضایی ناسا بوده و هم اکنون کشاورز شده به طور اتفاقی با افرادی برخورد میکند که هدفشان، نجات نسل بشر از طریق پیدا کردن سیاره ی دیگری می باشد که حیات در آنجا ادامه پیدا کند.برای خواندن نقد به ادامه مطلب مراجعه کنید ...... 

فیلم به هیچعنوان به دنبال حماسه سازی های بی جهت نیست. روابط شخصیت ها در فیلم آنچنان قوی به تصویر کشیده شده اند که در انتها همزادپنداری شما با شخصیت ها همراه خواهد بود با فش فش کردن و اشک ریختن اطرافیانتان! در این راستا البته بازی بسیار زیبای متیو مک کانهی که بدون شک در حال گذراندن دوران طلایی و درخشانش در هالیوود است بی تاثیر نیست. دیگر بازیگران به خصوص مایکل کین، جسیکا چستین و کیسی افلک زمان زیادی برای تکامل نقش خود ندارند اما زوج مک کانهی و آن هثوی در فیلم قطعا یکی از نکات قوت محرز فیلم است.

یکی از نکات جالب این فیلم و اساسا بزرگترین تفاوت این اثر با Inception  اصول علمی فیلم بود. اکثریت اتفاق ها، سیاره های بازدید شده و حوادثی که در فیلم رخ می دهند تئوری هاییست که اکثرا طی دهه ی اخیر توسط دانشمندان ثابت شده اند. پس به این ترتیب شما تنها با یک اثر درام / هیجانی صرف رو به رو نیستید بلکه شاهد تئوری هایی خواهید بود که برای اولین بار در تاریخ سینما توسط کامپیوتر و به شکل جلوه های ویژه و تحت نظر یکی از دانشمندان هوا و فضا به تصویر در آمده اند!

و باور کردنش هرچند سخت، اما جلوه های ویژه نقش آنچنانی در فیلم بازی نمی کنند. البته که محوریت فیلم در کهکشان و سپس هم یک فضای پنج بعدی می گذرد، اما فیلم به زیرکی شما را بیشتر محسور هدف شخصیت های داستان می کنند تا صرفا لذت بردن از زیبایی های گیتی همانند فیلم "جاذبه".

فیلم روایت تلاش برای بقا و امیدوار بودن حتی در تاریک ترین لحظات است. نکته ای که تا حد زیادی هسته ی اکثریت فیلم های نولان بوده. ایجاد یک دنیا مشکلات متنوع اما باقی گذاشتن روزنه ای از امید برای شخصیت های داستان برای رسیدن به رستگاری.

اما وفادار بودن فیلم به تئوری های علمی و سعی در عبور نکردن از مرزهای واقعیت شاید ضربه ای به فیلم وارد کرده باشد. فیلم هر ازگاهی از عدم هیجان کافی رنج برده که ناشی از کمبود عناصر رایج هیجان حال حاضر هالیوود محسوب میشود. نکته ای که البته بهرحال تا حد زیادی در مقابل عظمت شگرف فیلم قابل چشم پوشیست.

        عکس : کیپ تورن. دانشمندی که تئوری هایش اصول ساخت این فیلم بوده و البته بعنوان ناظر و  مشاور به برادران نولان در امر            نویسندگی و به تیم جلوه های ویژه در راستای طراحی هر چه دقیقتر کهکشان کمک کرده است.

و البته شباهت این اثر به اودیسه ی فضایی کوبریک. پیش از این از الهام گرفتن نولان از اودیسه ی فضایی خبر داشتم اما نه تا این اندازه! interstellar در اصل شاید نسخه ی قابل فهم تر، امروزی تر و مدرن تر شاهکار فضایی کوبریک باشد. تغییر ناگهانی سکانس از یک فضای بسته ی داخلی مثل فضاپیما با سر و صداهای داخلش به خارج از فضاپیما و سکوت بی انتهای کهکشان، موسیقی حماسی و هماهنگ، حضور یک روبات که از لحاظ احساسی به یک انسان واقعی نزدیک شده و سرانجام سفر در زمان همگی به نوعی ابراز احترام نولان به ابر فیلم کوبریک بوده. البته تئوری بعد پنجم، قدرت های کامپیوتری و جلوه های ویژه ی امروزی و توانایی ترسیم طرحی از رخدادهای ممکن بعد از وارد شدن به یک سیاهچاله ی فضایی همه از جمله نکاتی بودند که به کمک نولان آمدند اما با تمام این اوصاف این دو فیلم در عین شباهت های بیش از حد، همچنان دو شاهکار متفاوت از ژانر فضایی محسوب می شوند.

و شانس Interstellar در فصل جوایز جاری؟ پیش از این نه تنها آکادمی اسکار بلکه سایر سازمان ها و نهادهای مهم سینمایی دیگر از جمله گلدن گلوب و بافتا بی مهری های زیادی به آثار نولان نشان داده بودند. این فیلم نیز البته تفاوتی با کارنامه ی نولان نداشته و به شخصه متعجب نمیشوم اگر این فیلم را تنها نامزد بخش های فنی از جمله موسیقی، فیلمبرداری و جلوه های ویژه ببینم. مک کانهی بازی بسیار زیبایی از خود نشان داد اما همچنان از شانس زیادی برای نامزد شدن برخوردار نیست. اما اینکه آیا فیلم در بخش بهترین کارگردانی یا بهترین فیلم از شانسی برخوردار باشد، هیچ یک از منتقدین حتی برخلاف اینکه این فیلم را ستوده اند شانسی برایش قائل نشده اند. نکته ای که البته با خط مشی فعلی جوایز سینمایی قابل درک است.

حرف آخر اینکه چه طرفدار دوآتشه ی کریستوفر نولان باشید چه نباشید، با یکی از خوش ساخت ترین فیلم های یک دهه ی اخیر سینما ( تنها از نظر نویسنده ی این نقد ) رو به رو هستید. فیلمی که با زیرکی هرچه تمام تر در سه ساعت زمانش به طرز عجیبی با بیننده ارتباط برقرار کرده، در لحظات هیجان انگیز و ناراحت کننده شما را به همزادپنداری وا انداخته و البته یکی از آن پایان های باز نولانی معروف را هم دارد!

منتقد : هوایزآرین

منبع : سایت تاینی موویز